Świadek to ten, który daje świadectwo. Jego rola jest niezwykle ważna, ponieważ od tego co powie, zależeć może los innego człowieka, czy nawet zbiorowości. Dlatego w starożytnym Izraelu dawanie fałszywego świadectwa uważane było za jeden z cięższych grzechów. W Księdze Wyjścia pada na ten temat jednoznaczne sformułowanie – „Nie będziesz rozgłaszał fałszywych wieści i nie dołożysz ręki, ażeby z niesprawiedliwymi ludźmi świadczyć na korzyść bezprawia” (23;1-2). Rzecz jasna ta pożądana zasada dotyczyła nie tylko prawa cywilnego, w którym – na przykład na podstawie zeznań jednego tylko świadka nie wolno było orzec wyroku śmierci – ale przede wszystkim wiary narodu wybranego. Izrael jako zbiorowość powołany został na świadka bożego objawienia, a zatem całym swoim życiem głosić miał tę prawdę. Stąd tak częste w Biblii odwołania do roli i sytuacji świadka. Charakterystyczne, że najświętsze miejsce, w którym przechowywano Arkę Przymierza, nazywano Namiotem Świadectwa, a więc miejscem, gdzie rola ludu bożego postrzegana jest właśnie w funkcji świadka.
W Nowym Testamencie najważniejszym świadkiem jest sam Jezus. W scenie rozmowy z Nikodemem opisanej przez apostoła Jana, mówi o sobie jako tym, który „wszystko widział i słyszał u Ojca”. Cała działalność mesjańska i zbawcza Jezusa jest zatem swoistym, boskim świadczeniem prawdy. Za Jego przykładem idą apostołowie, wezwani na świadków życia, działalności i znaków Mistrza. Ich jedynym i wyłącznym zadaniem będzie odtąd dawanie świadectwa temu co widzieli i przeżyli. Naoczność i bezpośredniość tego doświadczenia, ma wielkie znaczenie w ich przekazie. – „O tym świadczymy, cośmy widzieli”. Te słowa skierowane przez Jezusa do Nikodema, staną się podstawą działalności samych apostołów.
W gruncie rzeczy każde prawdziwe doświadczenie religijne, ma w sobie coś z natury świadka i świadczenia. A więc wyznacza nam bardzo konkretne zadania w świecie, który – jak zawsze – wzdraga się przed przyjęciem boskiego światła, czymkolwiek by ono nie było.
Paweł HUELLE
Paweł Huelle. Urodził się 1957 roku w Gdańsku. Pisarz i krytyk literacki. W latach 1994-1996 dyrektor Ośrodka Gdańskiego Telewizji Polskiej. Autor książek: Weiser Dawidek (1987), Opowiadania na czas przeprowadzki (1991), Wiersze (1994), Pierwsza miłość i inne opowiadania (1996), Mercedes Benz (2001), Byłem samotny i szczęśliwy (2003), Castorp (2004), Ostatnia wieczerza (2007), Opowieści chłodnego morza (2008), Śpiewaj ogrody (2014). Ulica Świętego Ducha i inne historie (2016), Obłoki jasne nad tobą (2018). Jest również autorem słuchowisk radiowych i sztuk teatralnych. Mieszka w Gdańsku.
Recogito / Archiwum pamięci, kwiecień-czerwiec 2003
