20 sierpnia 2022 roku w godzinach południowych zmarł w Irlandii pallotyński biskup Séamus Freeman. Urodził się 23 lutego 1944 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 12 czerwca 1971 roku. Na uniwersytecie katolickim w Waszyngtonie studiował psychologię, po czym został osobistym sekretarzem ówczesnego generała pallotynów, Irlandczyka, ks. Gormana Nicholasa. W 1989 roku, podczas kapituły generalnej pallotynów, został wybrany radcą generalnym, a w 1992 roku, po rezygnacji z racji zdrowotnych ks. Martina Juritscha, ówczesnego przełożonego Generalnego SAC, pełnił funkcję generała naszej najmniejszej Kongregacji, i to przez dwie kolejne kadencje (1992-2004). Następnie przez trzy lata posługiwał jako proboszcz w rzymskiej parafii św. Wincentego Pallottiego w dzielnicy Pietralata. Tam zastała go nominacja biskupia.
Święcenia biskupie przyjął w Ossory (Irlandia) 2 grudnia 2007 w wieku 63 lat. Dziewięć lat później, 29 lipca 2016 roku, papież Franciszek przyjął jego rezygnację ze stanowiska biskupa diecezjalnego z racji zdrowotnych. W 2012 roku bp Freeman przeszedł udar mózgu, z którego konsekwencjami „walczył” do końca swych dni.
Jako generał pallotynów ksiądz Freeman zaangażował się bardzo owocnie na rzecz całej Rodziny pallotyńskiej. To za jego kadencji uzyskaliśmy papieską aprobatę dla Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego jako międzynarodowego publicznego stowarzyszenia wiernych wszystkich stanów i powołań (28 października 2003). To on też został wybrany w grudniu 2005 roku pierwszym przewodniczącym Generalnej Rady Koordynacyjnej tegoż Zjednoczenia.
Gdy w 2003 roku przesyłał całemu Zjednoczeniu Statuty ZAK do konsultacji, tak pisał: „Promocja Zjednoczenia nie jest jakąś tam opcją w naszym pallotyńskim życiu, ale zadaniem każdego z nas, albowiem Zjednoczenie nie jest osobistym projektem któregoś z pallotynów czy też grupy ludzi związanych z charyzmatem pallotyńskim, ale projektem samego Boga. Jest darem Bożym, poza którym nie możemy ani prawdziwie wzrastać, ani skutecznie służyć Bogu i ludzkości. W tej perspektywie Statuty są nam dane jako narzędzie, dzięki któremu łatwiej nam będzie uporządkować rozliczne doświadczenia w łonie rodziny pallotyńskiej i lepiej promować całe Zjednoczenie”.
Z moich osobistych z nim doświadczeń dodam, iż to on namówił mnie do tego bym podjął się opracowania konceptu współpracy u św. Wincentego Pallottiego. Ofiarował mi nawet wszystkie pisma Pallottiego w języku włoskim (Opere complete, trzynaście woluminów) zachęcając do spotkania z Pallottim z pierwszej ręki. Przygoda ta, czasami trudna i uciążliwa jak każde przedzieranie się przez pustynię słów (ok. 12 000 stron), zajęła mi cały Boży rok. Ale to dzięki tejże lekturze skoncentrowałem się na św. Wincentym Pallottim jako pasjonacie „najbardziej boskiego ze wszystkich Bożych darów, darze współpracy”.
Dodam w końcu, iż śp. Séamus Freeman – jak samo nazwisko na to wskazuje – był człowiekiem wolnym. „Obcym bogom” się nie kłaniał i przed nikim się nie ślinił. Niektórzy nawet zazdrościli mu tej szarmanckiej wolności, stąd krążyły na jego temat różne plotki i ploteczki… A on, jak rasowy pallotyn, starał się być człowiekiem „miary we wszem”. Szedł drogą punto di mezzo. Drogą środka! Nieuwikłany w żadne „środowisko”, cieszył się każdym komu zależało na promowaniu charyzmatu pallotyńskiego, bez względu na to z jakiej naści się wywodził.
Jeśli jest w nas żal po jego odejściu, to cena jaką płaci każdy za odwagę kochania. Żal z pewnością wkrótce wygaśnie. Ważne, abyśmy nigdy nie zagubili wdzięczności za to wszystko, co zostało zapisane jego pallotyńskim życiem i służbą.
Stanisław STAWICKI
Paryż, 21 sierpnia 2022 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie rozpoczął pracę w parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXIII, sierpień 2022
