1 października przypada liturgiczne wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Czy łączyło Ją coś ze św. Wincentym Pallottim? W porządku chronologicznym zdecydowanie nic. Pallotti żył bowiem w latach 1795-1850, a Teresa 1873-1897. Natomiast „znali się” doskonale w porządku duchowym, i to nie tylko dlatego, iż Wincenty przynależał do Trzeciego Zakonu Karmelitańskiego. Zbieżnych punktów w duchowym pielgrzymowaniu obojga świętych jest bardzo wiele. Zwrócę uwagę tylko na dwa: „miejsce w Kościele” i „wiedzę świętych”.
- Miejsce w Kościele: Pod datą 26 marca 1840 roku, Pallotti tak zapisał w swoim duchowym kajecie: „Poczułem, o mój Boże, mój Ojcze, Miłosierdzie me nieskończone, że raczyłeś we mnie zburzyć całego mnie, a ukształtować i stworzyć we mnie nowy cud miłosierdzia. Tak, w Kościele swym ustanawiasz mnie jako nowy cud miłosierdzia”.
Słowa te przypominają wyznanie św. Teresy od Dzieciątka Jezus – zapisane 50 lat później – na temat jej miejsca w Kościele: „Tak, znalazłam swoje miejsce w Kościele i to Ty, mój Boże, mi je dałeś… W sercu Kościoła, mojej Matki, będę Miłością”.
- Wiedza świętych: To Jan Paweł II ogłosił Świętą Teresę od Dzieciątka Jezus doktorem Kościoła, jedynym zresztą w ciągu swego długiego pontyfikatu. Swoje nauczanie o świętej Teresce zawarł w sposób najbardziej całościowy i syntetyczny w liście apostolskim pt. „Divini amoris scientia” (Poznanie miłości Bożej) zaznaczając, iż Teresa zdobywała swą wiedzę teologiczną nie w uniwersyteckiej auli, ale na klęczkach.
Podobnie podchodził do „wiedzy o Bogu” św. Wincenty Pallotti. Łączył mądrość ze świętością, nazywając ją „wiedzą świętych”. W rzeczy samej, św. Wincenty był wielkim przyjacielem świętych. Uprawiana przez niego teologia, to „teologia świętych”: nauka miłości, która jednocześnie rozjaśnia umysł, rozpala serca i buduje Kościół.
Stanisław STAWICKI
Paryż, 1 października 2022 roku
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie rozpoczął pracę w parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXIII, październik 2022
