Położył czerwoną różę na grobie
i czyta haiku, jakie poeta pozostawił:
On Jest / Który kocha //
ja jestem / w Jego rękach.
Pisali strofy, opowieści, szukali
frazy ostatecznej, zdania, jakie
mogłoby ogarnąć istnienie, brak,
oczekiwanie na to, czego nie
wysłowi żadna z metafor.
Najpierw przez kilka lat okazjonalnie
rozmawiali przy kawie – obaj nieufni,
czujni, niepogodzeni z sobą – dopiero
z czasem wysnuła się bezsłowna przyjaźń,
uczynność, zainteresowanie tym,
co niewypowiedziane, a przeczuwane,
że istnieje podstawa życia w trwaniu
na co dzień – wierność, pamięć.
I ta chwila, gdy już niemożliwe, by
przejrzeć się w spojrzeniu, w echu
głosu, tylko w notatkach leżących
na biurku – ułożonych w stos.
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia – poetka, eseistka, animatorka kultury, publikowała w „Toposie”, „Tyglu Kultury” i in., współpracuje z „Recogito” od początku istnienia pisma. Ostatnio wydała Liryki przedostatnie (Flos Carmeli, 2022). Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXIV, sierpień 2023
