O zegarze, który tyka głośno
Mam zegar, który tyka głośno, teraz już rzadko są takie zegary,
odliczany czas jest też dźwięku miarą, usłyszy go nawet ten,
kto go nienawidzi i nie zauważa, nie patrzy w jego stronę,
wie kto dowodzi prędkością światła.
Zegar wisi na ścianie w łazience, tutaj porządkują się
codzienne sprawy przed porannym wyjściem.
Jednak gdy woda obmywa moje ciało w spokoju i błogości,
słyszę podstępne, złowrogie – tik, tak.
Myślę wtedy jak szybko ucieka mój czas, nie zatrzymam go
nawet, gdy uspokoję wskazówki, złapię go w źrenice i tak nie przegonię
mistrza ceremonii, który prowadzi nas po swojemu do celu.
Amedeo Modigliani – École de Paris
Na grób Modiglianiego w ciągu dnia przychodzili ludzie żywi,
przynosili listy na małych karteczkach mocno przyciśniętych
kamykiem ze żwirowanej alei albo przywiezionych z dalekich podróży
(statkiem, samolotem – tylko dla niego).
Studenci historii sztuki układali z patyków uwielbienie dla mistrza
– zasuszony kwiatek, tuman kurzu
odciśnięty pod pożółkniętym od letniego paryskiego słońca papierem
nieśmiałe prośby miały trafić prosto na Montparnasse, wszyscy w to wierzyli,
pisali w natchnieniu: kochamy cię, jesteś wielki, spotkamy się w zaświatach.
Nocą gościli u niego; niektórzy widzieli światełka nie tylko umarłych
niebieskie oczy małych skrzydlatych modelek prosto z ulicy i brudnych podwórek,
Zborowski przychodził codziennie, pili na umór absynt, Amadeo rysował kolejny portret,
w księżycowe noce zjawiał się Cézanne, Beatrice i zakochana w nim Jeanne.
Matka pojawiała się o świcie, zbierała puste butelki, zamiatała złoty pył
– cmentarz otwierają o dziewiątej.
Jadę do Drohobycza
Miriam Akavii
Jadę do Drohobycza, droga brukowana.
Domy, przydrożne sady, stare cienie blade.
Czego szukam? Dziś nie wiem,
może jutro znajdę?
Dwa koniki siwulce, bryczka malowana,
sklepiki małe, ciasne, przedwojenne okna.
Farba złazi warstwami,
czerwone, zielone.
Ludzie patrzą, drwią z lekka.
Nie jestem tu pierwszy,
poszukiwacze ściany
zabłądzili w kuchni.
Gdzie ten Szulc?
Krzyczy wrona
stara i sędziwa,
gonili go przed siebie
do piekła tą drogą!
– Wszystko wyjdzie na dobre,
powtarzał po cichu,
to tylko jakaś farsa,
dramatyczna wizja.
– Zdejmę płaszcz,
poczekam,
może przyjdzie świadek.
Zrobimy film,
ściana główną rolę zagra.
Będzie tańczył i śpiewał.
Dzieci biją brawo,
chudy, brodaty malarz
w malignie bredzi.
Obłąkanie nadchodzi,
on ciągle maluje.
Farby już się skończyły,
cienie wyschły w słońcu.
Obrazy pozostały, malarz
– w dal rozpłynął.
Rękawiczki Heni Lehrer
Kupiła je na swój ślub.
Zanim poszła do mykwy
wyobrażała sobie
ciepło bawełnianej koronki
na swoich dłoniach.
– Mazeł tow, życzymy szczęścia – okrzykną
weselni goście, a oni pod chupą
będą śnić.
W niebieskiej sukni poczeka na Jakuba,
ona – Rachela – w welonie
zatańczy ze swoim mężem.
Malka i Melech – król i królowa
– czekają na siedem błogosławieństw.
Henia Lehrer zgubiła rękawiczki,
chciała wrócić po nie,
nie znalazła drogi powrotnej.
– Możesz do mnie mówić – Henia,
jej już od dawna nie ma.
Renata T. KOREK
Renata T. Korek (1962) ur. w Trzebiatowie. Poetka, pedagożka, działaczka społeczna, malarka, fotografka, menedżerka kultury, badaczka historii i tradycji regionalnej, autorka artykułów i opracowań naukowych, książek dla dzieci i tomów poetyckich. W 2012 roku ukazała się jej debiutancka książka poetycka Jechałam aleją światła. Kolejną, Kobieta, która chce być mną wydała w 2016 roku. Na rynku wydawniczym pojawiły się dla dzieci Wierszowanki do poduszki (2019) i Bajka o Zielonym Kocie (2021). Podsumowanie swoich badań pomorzoznawczych zawarła w publikacji Prace pomorskie, cz. I etnograficzna (2021). Bohaterka i uczestniczka wielu reportaży oraz audycji radiowych i telewizyjnych. Prowadzi Trzebiatowski Ośrodek Kultury. Członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i międzynarodowej organizacji IBBY, odznaczona Zasłużony Kulturze Gloria Artis (profil: Encyklopedia Pomorza Zachodniego Pomeranica). Mieszka w Trzebiatowie.
Recogito, rok XXIV, grudzień 2023
