Marii i Rafałowi Jaworskim
Głowa kobiety w bandażach jaśnieje jak kwiaty forsycji –
jest wiosna, mężczyzna kładzie przy łóżku gałązkę
zerwaną prosto z krzewu, oznaczającą cały świat tętniący
niepokojem trwania, rwania włosów z głowy, ponawiania
pytań o sens tego wszystkiego, co wlało się nagle
przez próg domu niczym powodziowa fala.
Pisał niedawno wiersz o człowieku, który „pragnie czegoś
nieskończenie innego”, a teraz staje przy sztaludze i z wolna
kładzie cień na czoło Adama nadającego zwierzętom imiona –
jest tu najmniejszym ze stworzeń, skulonym w sobie,
w raju, którego nie rozumie, jakiego nie oczekiwał.
Co dnia troskliwie krok po kroku wiedzie żonę ku światłu,
do stołu, pomaga rozpoznać zagubione ścieżki, ułożyć
ciało w fotelu, by w otwartym oknie dojrzała przestwór –
miejsce, gdzie znów kiedyś się spotkają.
Czuły gest, gdy cierpliwie okrywa kocem jej nogi
lub ochrania przed nadmiernym słońcem, karmi łyżeczką,
więcej mówi o uczuciach niż sonety, jakie układał przy
greckim winie we wspólnej podróży, a starożytne
ruiny wydawały się jedynie tłem dawnej tragedii,
która nie powtórzy się nigdy.
Znów są pierwszymi ludźmi na ofiarowanej ziemi
pod czujnym okiem Boga, zrywają dojrzałe owoce
z drzewa wiadomości dobrego i niewiadomego.
Gwizd kosa o świcie przypomina im ojcowiznę,
skąd wyjść trzeba w ogołoceniu – świadczyć
istnienie całym sobą – w akcie narodzenia.
Poznań – Tychy, Wielki Piątek, 18 kwietnia 2025 r.
Teresa TOMSIA
Teresa Tomsia – poetka, eseistka, animatorka kultury.