19 marca 2004 roku umiera Zygmunt Kubiak, eseista, tłumacz i historyk. Wybitny znawca świata klasycznego, badacz literatur i kultur starożytności europejskiej, człowiek o ogromnych horyzontach i wiedzy.
Wspominam go w uroczystość świętego Józefa nie tylko dlatego, że zmarł 19 marca, ale przede wszystkim dlatego, iż pozostał w pamięci potomnych jako człowiek pracowity, prawy, skromny, serdeczny i pogodny. Wypisz-wymaluj święty Józef.
Poza tym, jego myślenie zbieżne jest z jedną z istotnych charakterystyk ojcostwa, o której wspomina papież Franciszek w Liście apostolskim poświęconym świętemu Józefowi pod tytułem Patris Corde [Z ojcowskim sercem], a mianowicie: czynić innych zdolnymi do wyruszania w drogę!
„Nikt nie rodzi się ojcem, ale ojcem się staje – zauważa w liście Franciszek. I nie staje się nim jedynie dlatego, że wydaje dziecko na świat, lecz ponieważ odpowiedzialnie podejmuje o nie troskę. Za każdym razem, gdy ktoś podejmuje odpowiedzialność za życie drugiego, w pewnym sensie sprawuje względem niego ojcostwo”. I dorzuca: „Być ojcem oznacza wprowadzać dziecko (wychowanka, ucznia…) w doświadczenie życia, w rzeczywistość. Nie zatrzymywać go, nie zniewalać, nie brać w posiadanie, ale czynić je zdolnym do wyborów, do wolności, do wyruszenia w drogę” (Patris Corde, nr 7).
Otóż w jednym z wywiadów dla radiowej Dwójki, Zygmunt Kubiak tak mówił: „Całe życie wędruję, lecz nie uciekam. Nie uciekam od moich obowiązków ani od tego, do czego jestem przywiązany. Wędruję, bowiem kultura europejska jest w istocie kulturą wędrowców. Byli nimi przecież Indoeuropejczycy, którzy tu przyszli. I wędrowcami pozostali. Cała kultura śródziemnomorska to kultura żeglarzy. Nie jest zamknięta w jednym etnicznym zaścianku, lecz otwarta ku różnym ludom i innym kulturom. Istotą Europy jest wędrowanie”.
Św. Józefie, uproś nam wytrwanie w ziemskim wędrowaniu – twórczo, z odwagą i pokorą!
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie do września 2024 roku pracował jako proboszcz parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Obecnie pełni funkcję ojca duchownego i wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie koło Warszawy. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXVI, marzec 2025
