Kategoria: Sacrum profanum

Co mi dasz, miasto w podarunku wieczorem?

Niech trwa chwila samotna,
dopóki jeździec bez głowy jej nie napotka.

Kończy się kolejne lato i co ja mam z tego?

Dokąd zmierzasz Europo, czy trzeba tobie zaszyć usta,
przygotować głazy olbrzymów, legendy wrócą do łask.

–  Co będzie, szepczą  witki wierzb rozłożystych, wyciągają ręce,
jesteśmy w biedzie,  w udręce, trwodze, męce, ratować się chcemy,
iść przed siebie, szukać wysp  zielonych, rajów przeżytych, utraconych.