Kamyk Herberta i poeci
Eugeniuszowi Tomanowi
Poeci, których spotykam, w sytuacjach
Zwyczajnych czują się obco. Jednak
co dnia wyciągają rękę po kamyk
niewidzialny – zaciskają na nim piąstkę
smaku, by choć nikłym ciepłem
poznać jego niedostępny chłód.
Dbają o higienę frazy, ersatz
po istocie rzeczy.
Gdy szpik sumienia kładę na talerz
bliźniego, myśląc, że to dar
czyjeś przerażenie patrzy wtedy
w szarość skrawka materii – jak
uchodzi z niego ciepła nić
porozumienia.
Jaki ma być kamyk poety tu i teraz?
Kiedyś pomniejszyłem Wezuwiusz
o bryłkę tufu, a dziś trzymam ją w dłoni –
źle przewodzi ciepło, jak to plwociny wulkanu.
Świat zmalał i Pan Cogito nie wydaje się
konieczny. Jako kamyk poety może
funkcjonować coś swojskiego:
szlaka z osiedlowej kotłowni,
klucz do sukcesu, myszka komputera,
zgnieciona puszka po piwie.
Słowotwórczy nałóg
może być zgubny
a nawet
tragikomiczny.
Dochodzenie do czystości widzenia
wymaga czasu i cierpliwości.
Czas przecieka
między palcami przestrzeni.
* * *
Matka Boska alkoholików
ma twarz wyszywaną wżerami troski.
Za pazuchą nosi esperal i wzór koronki otuchy
do Wszystkich Świętych Nałogu.
Tabletka anticolu jest Jej nimbem
i wcielonym słowem ludzkiej klęski.
Matka Boska alkoholików
jest typem ikony Matki – Polki.
U wrót królestwa trzeźwości czeka
późną nocą na swe pociechy
odurzone zapomnieniem.
Przykrywa je krótką kołdrą twarzy,
spod której wyziera pustka.
Rano oblewa ją zimny pot
i cierpi ze swymi dziećmi
na przywracanie do realiów codzienności.
Jest wyrozumiała, wielodniówki
grzechu nie budzą w niej odrazy.
Odór oddechów nie zmusza
do założenia maski.
Zbiera wszystkie swoje dzieci
i układa kamyk przy kamyku
na niewidzialnym brzegu.
Rafał JAWORSKI
Rafał Jaworski (1952) ur. w Sławkowie. Absolwent AGH Kraków. Wydał siedem tomików wierszy. Utwory zostały zamieszczone w kilku antologiach: m.in. Na naszych oczach (2003) poświęcone ks. Jerzemu Popiełuszce, On też jest tylko jeden. Antologia wierszy o ojcu (2014), Być solą ziemi (2019). Laureat wielu konkursów poetyckich i w dziedzinie eseju. Wydał trzy zbory esejów, ostatnio Miasto i rubieże słowa (2021) Klucze do zbytniej prawdziwości (2023). Od 2008 roku publikuje na łamach „Recogito”. Od połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku tworzy ikony i obrazy sakralne (www.ikony.tychy.pl). Mieszka w Tychach.
Recogito, rok XXVI, luty 2025
