Jeżeli przyjrzymy się wydarzeniom ukazanym w Ewangelii, uderza nas fakt, że Chrystus najwięcej czasu i uwagi poświęca grzesznikom i ludziom nieszczęśliwym. Jeżeli wyrzuca – to przekupniów ze świątyni, jeżeli podnosi głos – to na faryzeuszy i uczonych w Piśmie. Nigdy nie czyni tego w stosunku do biednych, błądzących, ciemiężonych. Jego cierpliwość wydaje się niezmierzona. Jego takt i delikatność gdy wybacza – na przykład jawnogrzesznicy – mogłaby służyć za przykład wszystkim tym, którzy ze „świętego oburzenia” uczynili swoją życiową specjalność.
Dlatego nie trzeba szukać definicji miłosierdzia. Wystarczy śledzić uważnie to, co powiedział i uczynił Cieśla z Nazaretu. Miłosierdzie to stosunek do drugiego człowieka, w którym nie ma miejsca na pychę, pogardę, nienawiść, czy choćby poczucie wyższości. Miłosierdzie to także obowiązek działania. Wszędzie tam, gdzie poczucie ludzkiej godności zostaje podeptane. Przez historię, ideologię, biedę, fanatyzm. W XXI wieku jest to zadanie nadal aktualne.
Paweł HUELLE
Paweł Huelle. Urodził się 1957 roku w Gdańsku. Pisarz i krytyk literacki. W latach 1994-1996 dyrektor Ośrodka Gdańskiego Telewizji Polskiej. Autor książek: Weiser Dawidek (1987), Opowiadania na czas przeprowadzki (1991), Wiersze (1994), Pierwsza miłość i inne opowiadania (1996), Mercedes Benz (2001), Byłem samotny i szczęśliwy (2003), Castorp (2004), Ostatnia wieczerza (2007), Opowieści chłodnego morza (2008), Śpiewaj ogrody (2014). Ulica Świętego Ducha i inne historie (2016), Obłoki jasne nad tobą (2018). Jest również autorem słuchowisk radiowych i sztuk teatralnych. Mieszka w Gdańsku.
Recogito / Archiwum pamięci, styczeń-marzec 2002
