Mówi do mnie Japończyk
Mówi do mnie Japończyk, nic nie rozumiem,
patrzę na niego przez twarz samuraja,
jasny promyk gejszy przemykający po dłoniach,
przez smugi na papierze przypominające jemiołuszkę,
pędzelek piszący pradawną historię dynastii cesarza Jimmu.
Myślę – co nas łączy, a co dzieli
– lekko skośne oczy jak dwa księżyce,
z ciemną gałką spoglądającą na górę Fujiyama,
tworzą kosmiczną grafikę liter – 富士山.
Spacerowałam przez park pełen papierowych lampionów,
minęłam bankomat i małą restaurację z zapachami pustki,
skrzynka pocztowa kołysała się smutno na ścianie,
listy mknęły światłowodem, oprócz drobnej stuletniej
kobiety o łagodnym spojrzeniu, nikt z niej nie korzystał.
Na parapecie mojego japońskiego domu stała popękana czara,
ukruszone drobiny pod wpływem ciepła przyklejały się do dłoni,
usiadłam przy bambusowym stoliku zapatrzona w ruchliwe szkliwo.
Pracowałam długo, aksamitna ceramika przypominająca płatek wiśni
dźwięczała zamieniając się w pozłacany na brzegach obrazek.
W pracowni panował półmrok, obudziłam się gwałtownie,
kiedy zaczął odpływać obraz dalekiej podróży,
Japończyk mówił do mnie z ekranu, przypomniałam sobie,
że to on był poprzedniej jesieni w odwiedzinach u nas.
Kan, kan
Kan, kan – tak Japończycy określają słoneczne światło,
naśladują jego ciepło dźwiękiem, wystarczy dotknąć
promieni, a odezwą się jak złocona struna.
Kan, kan brzmi dookoła ust, plącze się po okolicy,
szczególnie upodobało sobie kwiat kwitnącej wiśni
– dokucza mu, budzi, obsypuje, omija pory roku,
zamienia w wiórek i spala w zapachu kadzidła.
Kan, kan – śpiewają dzieci od kołyski, wołają je, chcą bawić się
jego ciepłem, poruszać po jego drodze, żyć jego życiem.
Kan kan – to nie ptak, nie człowiek, to ogrom wszechświata
zawieszony jak papierowy lampion nad błękitną Ziemią,
jeśli nie wierzysz, spróbuj – zaśpiewaj – kan, kan.
Renata T. KOREK
Renata T. Korek (1962), ur. w Trzebiatowie. Poetka, pedagożka, działaczka społeczna, malarka, fotografka, menedżerka kultury, badaczka historii i tradycji regionalnej, autorka artykułów i opracowań naukowych, książek dla dzieci i tomów poetyckich. W 2012 r. ukazała się jej debiutancka książka poetycka Jechałam aleją światła. Kolejną, Kobieta, która chce być mną wydała w 2016 r. Na rynku wydawniczym pojawiły się dla dzieci Wierszowanki do poduszki (2019), Bajka o Zielonym Kocie (2021) oraz Zaczarowane Podwórko (2023). Podsumowanie swoich badań pomorzoznawczych zawarła w publikacji Prace pomorskie, cz. I etnograficzna (2021). Od początku 2022 roku publikuje swoje wiersze i zdjęcia w periodyku „Recogito” (recogito.eu). Jej wiersze o wojnie w Ukrainie (wybór) zostały wydane w ukraińskiego almanachu ART TRANSLATONICA VIII, 2023. Bohaterka i uczestniczka wielu reportaży oraz audycji radiowych i telewizyjnych. Prowadzi Trzebiatowski Ośrodek Kultury. Twórczyni wielu znanych projektów kulturalnych. Członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i międzynarodowej organizacji IBBY, nagrodzona m.in.: Dyplomem Europejskim (Poczdam 2008), Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2020), nagrodą Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego PRO ARTIS za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury (2023). (profil: Encyklopedia Pomorza Zachodniego Pomeranica). Mieszka w Trzebiatowie.
Recogito, rok XXV, wrzesień 2024
