Pismo Święte kojarzy się u mnie z pierwszym przebudzeniem serca i wyobraźni. W czasach najwcześniejszego dzieciństwa, kiedy uczyłem się czytać siedząc w ławkach szkolnych u zacnych Sióstr od Doktryny Chrześcijańskiej w Bar-le-Duc, z jakim zainteresowaniem oglądałen wielkie kartony, które dawały nam siostry, kartony przedstawiające sceny z życia Pana Jezusa. Później, w liceum, w dwunastej klasie, upajałem się Hostią świętą;. Ofiara Abrahama, potop, zaręczyny Rebeki, Jakub, Mojżesz, Tobiasz, ukaranie Heliodora, Samarytanka — tyle wspaniałych obrazów, o których mogę powiedzieć jedno:, że nasycały moją wrażliwość. Cóż za rozczarowanie później, kiedy trzeba było zaznajomić się z Grekami, Rzymianami i ich następcami!
A potem wieczór tego niezapomnianego Bożego Narodzenia 1896 roku. Jak nie uznać interwencji Opatrzności w fakcie, że jakaś protestancka przyjaciółka podarowała mojej siostrze Kamili Biblię, która znalazła się na Moim stole? Otworzyłem ją — czego nie robiłem nigdy przedtem — i wzrok mój padł na dwa ustępy. Pierwszy — to opis u św. Łukasza, kiedy Chrystus, pomimo nadchodzącej nocy, odsłania przed swymi drżącymi towarzyszami tajemnicę Starego Testamentu. Drugi — to wspaniały 8 rozdział z Księgi Przypowieści, czytany jako lekcja w mszy o Niepokalanym Poczęciu. Ach, poznałem natychmiast w opisywanej tam promiennej postaci rysy Matki Boga, a jednocześnie nierozłączne rysy Kościoła i Mądrości stworzonej. W moich późniejszych dramatach nie ma ani jednej twarzy kobiecej, która by nie zachowała śladu tamtego olśnienia.
Paul CLAUDEL
Paul Claudel (1868-1955). Francuski poeta, dramatopisarz, dyplomata; długo pozostawał pod wpływem symbolistów, później Biblii, mistyków hiszpańskich i wschodnich.; pisał dramaty oraz poezje, a także prace teoretyczne o poezji. Jest autorem m.in. Punktu przecięcia (1905), Sztuki poetyckiej (1907), Zwiastowania (1912), Dziennika 1904-1955. Nawrócił się nagle 25 grudnia 1896 roku w katedrze Notre-Dame w Paryżu podczas Nieszporów. Często później do tego faktu nawiązywał. Jego utwory na język polski tłumaczyli Stefan Napierski i Adam Ważyk.
„Nasza Rodzina”, nr 2 (257) 1966, s. 13.
