18 grudnia 1982 roku Ogólne Zebranie Narodów Zjednoczonych przyjęło rezolucję trzeciej komisji Organizacji na temat zwalczania wszelkich form nietolerancji religijnej. Rezolucja ta potwierdza poprzednią, która została przyjęta przez ONZ 25 listopada 1981 roku.
ARTYKUŁ 1
1. Każdy człowiek ma prawo do wolności myślenia, sumienia i religii. Wynika stąd, że każdy ma prawo do wolnego przyjęcia jakiejś religii czy wyznania zgodnie z osobistą decyzją, jak również prawo do manifestowania swojej religii czy wyznania – zarówno indywidualnie, jak i wspólnie z innymi, zarówno publicznie, jak i prywatnie – poprzez kult i dokonywanie obrzędów, poprzez przestrzeganie religijnych i wyznaniowych przepisów oraz przez nauczanie.
2. Nikt nie będzie podlegał przemocy, która mogłaby ograniczać jego wolność posiadania przez siebie wybranej religii czy wyznania.
3. Wolność manifestowania własnej religii czy wyznania może podlegać prawnym ograniczeniom, koniecznym do zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, zdrowia, moralności, wolności i podstawowych praw innych ludzi.
ARTYKUŁ 2
1. Nikt z powodu własnej religii czy wyznania nie może być przedmiotem dyskryminacji ze strony państwa, instytucji, grupy czy kogokolwiek.
2. Przez „nietolerancję i dyskryminację z powodu religii czy wyznania” rozumie się w tej Deklaracji różnicowanie, wykluczanie, ograniczanie czy faworyzowanie kogoś, gdy równocześnie celem albo skutkiem tej czynności jest pomniejszanie lub przeszkadzanie uznawaniu, korzystaniu czy poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności przysługujących w równym stopniu wszystkim.
ARTYKUŁ 3
Dyskryminacja ludzi z powodu religii czy wyznania uwłacza godności istoty ludzkiej i stanowi brak uznania dla zasad Karty Narodów Zjednoczonych, dlatego powinna być potępiona jako gwałcenie praw człowieka i podstawowych wolności ogłoszonych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i wyrażonych szczegółowo w Paktach międzynarodowych, odnoszących się do praw ludzkich; ponadto jest przeszkodą dla pokojowych stosunków między narodami.
ARTYKUŁ 4
1. Wszystkie państwa podejmą skuteczne środki, by zapobiec i usunąć każdy rodzaj dyskryminacji z powodu religii czy wyznania w uznawaniu, korzystaniu czy poszanowaniu podstawowych wolności na wszystkich płaszczyznach życia cywilnego, ekonomicznego, politycznego, społecznego i kulturalnego.
2. Każde państwo powinno podjąć wszelkie wysiłki, by wprowadzić albo też znieść niektóre prawa w celu niedopuszczenia do jakiejkolwiek formy dyskryminacji; równocześnie powinno podjąć dostępne dla siebie kroki, by zwalczyć nietolerancję spowodowaną religią czy innym przekonaniem w tej dziedzinie.
ARTYKUŁ 5
1. Rodzice albo – zależnie od wypadku – opiekunowie dziecka mają prawo do organizowania życia rodzinnego zgodnie z własną religią czy własnym wyznaniem, a także do moralnego wychowania dziecka zgodnie ze swoimi przekonaniami.
2. Każde dziecko powinno mieć zapewnione prawo do wychowania w religii czy wyznaniu zgodnie z pragnieniem rodziców albo – zależnie od wypadku – zgodnie z wolą opiekuna; dziecko nie powinno być zmuszane do wychowania religijnego przeciwnego woli rodziców czy opiekunów, ponieważ podstawowym kryterium jest tu największe dobro dziecka.
3. Dziecko powinno być chronione przed każdą formą dyskryminacji z powodów religijnych czy wyznaniowych. Powinno być wychowywane w atmosferze zrozumienia, tolerancji, przyjaźni między narodami, w duchu pokoju i powszechnego braterstwa oraz poszanowania wolności religii i wyznania innych, z pełną świadomością, że osobista siła, energia i talenty mają być wciągnięte w służbę podobnych mu ludzi.
4. Gdy dziecko nie jest przedmiotem troski ani rodziców, ani opiekunów, należy brać pod uwagę pragnienie wyrażone w swoim czasie przez rodziców lub opiekunów, gdy chodzi o wybór religii czy wyznania, pamiętając o podstawowym kryterium największego dobra dziecka.
5. Praktyki religijne czy wyznaniowe nie powinny przynosić szkód fizycznemu czy umysłowemu zdrowiu dziecka ani przeszkadzać jego pełnemu rozwojowi. Należy tu pamiętać o artykule 1 punkcie 3 Deklaracji.
ARTYKUŁ 6
Zgodnie z artykułem 1 obecnej Deklaracji i klauzulą przewidzianą w artykule 1 punkcie 3, prawo do wolności myśli, sumienia, religii czy wyznania powinno obejmować między innymi następujące wolności:
a) kultu i spotkań związanych z praktykowaniem religii czy wyznania oraz tworzenia i utrzymywania miejsc potrzebnych do tych celów;
b) tworzenia i utrzymywania związanych z działalnością religijną instytucji o charakterze charytatywnym i humanitarnym;
c) tworzenia, nabywania i posługiwania się w odpowiednim stopniu koniecznymi materialnymi przedmiotami związanymi z obrzędami i tradycjami religijnymi czy wyznaniowymi;
d) pisania, publikowania i rozpowszechniania wydawnictw związanych z religią czy wyznaniem;
e/ nauczania religii czy wyznania w odpowiednich do tego miejscach;
f) ubiegania się i otrzymywania finansowych i innych dobrowolnych pomocy zarówno od jednostek, jak i instytucji;
g) przygotowywania, powierzania, wybierania czy naznaczania przywódców odpowiadających wymogom i zasadom takiej czy innej religii lub wyznania;
h) przestrzegania dni odpoczynku oraz święcenia dni świętych, jak również dokonywania obrzędów kultowych zgodnie z przepisami religijnymi czy wyznaniowymi;
i) nawiązywania i utrzymywania kontaktów na płaszczyźnie narodowej i międzynarodowej z poszczególnymi jednostkami jak i wspólnotami w sprawach religijnych lub wyznaniowych.
ARTYKUŁ 7
Wyliczone w Deklaracji prawa i wolności powinny być uzgodnione z prawodawstwem państwowym, tak by każdy mógł praktycznie z nich korzystać.
ARTYKUŁ 8
Żadne określenie w tej Deklaracji nie powinno być interpretowane w sensie ograniczającym lub wykluczającym prawa uprzednio jasno określone w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i w Paktach międzynarodowych na temat praw ludzkich.
„Nasza Rodzina”, nr 4 (449) 1986, s. 4-5.
