Najważniejsze z miejsc nieodczytanych
jest wciąż tam, na ostatniej stronie książki
powstałej w cieniu wieży, gdzie jeszcze
mnie nie odnaleziono, jakby zabrakło
atramentu lub zadrżała czyjaś ręka,
by wpisać litery imienia poezji.
Bo jak wytłumaczyć się mam z nagłej
nieobecności na kartach przepełnionych
wspomnieniami o ludziach, z którymi
zasiadałam przy stole, smakowałam
czerwone wino, rozpoznawałam cytaty
ich ulubionych mistrzów, a właśnie
mój portret został przypomniany
mimochodem, bez metafory –
niczym bez twarzy –
jakby wtedy nie było uczuć, nadziei,
niepokoju, niespełnień i planów, które
wszystkie ona jedna najpełniej przygarnia,
wznosząc nas razem ponad cały bezsens
tego świata na skrzydłach motylich
w przestrzeń nieoczywistą,
nieodgadnioną.
I wiem teraz:
wierszy się nie pisze,
wierszom się ulega*.
To przecież właśnie dzięki nim
istnieję między wersami i wyrastam
co dnia z siebie dawnej, siedzącej przy
stoliku nad Sekwaną, wpatrzonej
w tamte ciemne oczy, w chmury,
w szalone marzenia, w aleję
platanów rozjaśnioną rosą
o poranku –
zamiast w kronikę miasta
z turystycznym zdjęciem
wieży na okładce.
Teresa TOMSIA
*Zbigniew Jankowski, Pokonany [w]: Biała przędza (2014)
Teresa Tomsia – poetka, eseistka, animatorka kultury. Mieszka w Poznaniu.
Recogito, rok XXV, wrzesień 2024
