Amelce
Śpiewać tak głośno, żeby zagłuszyć huk bomb.
Albo tak słodko, żeby pokonać strach.
Ktoś to umie. Ktoś śpiewa,
całym swoim małym dziewczęcym sercem.
Pod ziemią. W zimnym schronie.
Wśród zabitych i rannych.
Nie boi się, nie płacze. Wznosi swój głos
aż do nieba. Ale czy Bóg jej słucha?
Bóg znowu ma swoje powody, żeby milczeć.
Nie wyciąga dłoni, żeby karać złoczyńców.
A może to ty, dziewczynko, jesteś Jego Aniołem?
Może to ty, śpiewając, rozwijasz nad światem
tę cudowną wstęgę pokoju, która w końcu
twój kraj ocali?
W kwietniu 2022 r.
Adriana SZYMAŃSKA
Adriana Szymańska – poetka, eseistka, krytyk literacki, autorka kilkunastu zbiorów wierszy, dwóch powieści autobiograficznych, książek dla dzieci i zbiorów esejów. Ukończyła polonistykę na UMK w Toruniu. Należy do Oddziału Warszawskiego SPP, PEN Clubu i ZAiKS-u. Uczestniczyła w wielu europejskich festiwalach poezji, a jako stypendystka Nowojorskiej Fundacji Kościuszkowskiej przebywała kilkakrotnie w USA, biorąc udział w International Writting Program w Iowa City (1997). Pierwszą nagrodę literacką przyznał jej Julian Przyboś za debiut poetycki Nieba codzienności (1968), w roku 1974 otrzymała Puchar Kryształowego Lwa z rąk Adama Ważyka podczas Kłodzkiej Wiosny Poetyckiej. Jest też laureatką nagród poetyckich, ostatnio otrzymała Medal Księdza Jana Twardowskiego za całokształt dokonań twórczych (2018). Najnowsze wydania to wybór wierszy Nieprzerwany dialog (2019) oraz zbiór poetycki Zielone rolety (2021). Od roku 2002 mieszka w Pułtusku.
Recogito, rok XXII, kwiecień 2022
