Jest taka obowiązkowa szkoła – stąd mało lubiana, do której wcześniej czy później trafia każdy z nas. To szkoła cierpienia. Szkoła tych momentów życia, od których nie sposób uciec. Wielki Post przypomina nam o niej. Cierpienie nie jest bowiem „przypadkowym spotkaniem na spacerze w parku”, choć większość z nas skrzętnie je ukrywa. Nie chcemy, by inni widzieli nas bezradnych wobec bólu i ran.
Zaskakującym jest to, że Jezus nie wstydzi się cierpieć na naszych oczach. Nie boi się, że dosłyszymy, jak mówi: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten kielich” lub jak krzyczy: „Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Nie wstydzi się też tego, że wcale nie wygląda na bohatera.
Podobnie było z papieżem Karolem Wojtyłą, którego 20. rocznicę śmierci wspominamy w dniu dzisiejszym. Jan Paweł II nie wstydził się cierpieć na oczach świata, bo był przekonany, że „cierpienie nie jest karą za grzechy ani nie jest odpowiedzią Boga na zło człowieka. Można je zrozumieć tylko i wyłącznie w świetle Bożej miłości, która jest ostatecznym sensem wszystkiego, co na tym świecie istnieje” (Przemówienie Jana Pawła II w szpitalu dziecięcym w Olsztynie, 1991 rok).
Czasami uciekamy od cierpienia innych lub to oni opuszczają nas w cierpieniu. Są tacy, którzy jak Piotr próbują stawić mu czoła z gwałtownością miecza. Są i tacy, którzy jak Cyrenejczyk uczestniczą w nim wbrew sobie, gdyż cierpienie nieuchronnie wciąga innych! Ale są i tacy, którzy w obliczu cierpienia odnajdują odwagę o jaką nikt by ich nie podejrzewał, tak jak Józef z Arymatei, który idzie do władz i prosi o wydanie ciała Jezusa. Odwaga, to jeden z owoców cierpienia. Są w końcu i tacy, którzy po prostu stoją pod krzyżem wiernie i do końca, tak jak Matka Jezusa, jej siostra Maria, żona Kleofasa, Maria Magdalena oraz Jan Apostoł.
I jeszcze jedno. Jan Paweł II umarł w liturgiczne wspomnienie św. Franciszka z Paoli (1416-1507). To bardzo ciekawy święty, urodzony w słonecznej Kalabrii, na południu Włoch, nad morzem Tyrreńskim. Wspominam o nim nie tylko dlatego, iż założyciel pallotynów przynależał do Trzeciego Zakonu zgromadzenia Minimitów założonego przez Franciszka z Paoli, ale również dlatego, iż to w jednym z rzymskich kościołów, który znajduje się po dzień dzisiejszy pod ich pieczą, Pallotti ułożył króciutką modlitwę za Polskę. Owa modlitwa została zapisana po łacinie w kościele Sant’Andrea delle Fratte w 1843 r. Brzmi ona następująco: „Obsecro Te, Domina mea, Sancta Maria, suscipe Poloniam in manus Tuas” – „Błagam Cię, Matko moja, Najświętsza Maryjo, weź Polskę w swoje ręce”.
Ksiądz Wincenty, wraz z błogosławieństwem, przekazał ją braciom Zalewskim: poecie Józefowi Bohdanowi Zaleskiemu (†1886) i majorowi Józefowi Zaleskiemu (†1864), uczestnikom powstania listopadowego.
Warto też wiedzieć, że w tym samym kościele, 29 kwietnia 1919 roku, w kaplicy Matki Bożej od Cudownego Medalika, św. Maksymilian Kolbe odprawił swoją pierwszą mszę świętą. Nie powinno więc nas dziwić, iż modląc się za Polskę, Pallotti zawierza ją Matce Bożej.
To doskonała okazja, by w 20. rocznicę śmierci papieża Wojtyły, którego pontyfikat odmienił oblicze świata i Polski zarówno pod względem religijnym, jak i politycznym, pomodlić się dziś za naszą ojczyznę słowami św. Wincentego Pallottiego: „Błagam Cię, Matko moja, Najświętsza Maryjo, weź Polskę w swoje ręce”.
Stanisław STAWICKI
Ks. Stanisław Stawicki. Pallotyn. Urodził się w 1956 roku w Kowalu. Przez wiele lat pracował na misjach w Rwandzie, Kamerunie, Kongo i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Sześć lat spędził w Rzymie. Równie sześć w Paryżu, gdzie w 2003 roku na Wydziale Teologicznym jezuickiego Centre Sèvres obronił pracę doktorską Współdziałanie. Pasja życia. Życie i sposób życia Wincentego Pallottiego (1795-1850). W sierpniu 2021 powrócił do Paryża, gdzie do września 2024 roku pracował jako proboszcz parafii Świętych Jakuba i Krzysztofa w XIX dzielnicy zwanej „La Villette”. Obecnie pełni funkcję ojca duchownego i wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie koło Warszawy. Jest autorem trzech pozycji książkowych w języku polskim: Sześć dni. Rekolekcje z Don Vincenzo (Apostolicum, Ząbki 2011), Okruchy pallotyńskie na dzień dobry i dobranoc (Apostolicum, Ząbki 2017) oraz Okruchy pallotyńskie znad Tybru (Apostolicum, Ząbki 2021).
Recogito, rok XXVI, kwiecień 2025